● از گفتن‌ها و رفتن‌ها ...

1.
يکي بود،‌
يکي نبود،
غير از خدا،
هيچ‌کس نبود،
هيچ‌کس!

2.
از سپيده دم مدت زيادي نگذشته بود که خورشيد به اشتباه‌اش پي برد. مردم مي‌گفتند "روز شده" و دقيقه‌اي بعد نيز باز مي‌گفتند "روزست" و ساعتي بعد نيز و بعد و بعد. اما خورشيد براي هر لحظه‌ي اين روز-بودگي، بخش جداگانه‌اي از خود را مي‌سوزاند – حجمي که نه ربطي به ساعتي قبل دارد و نه به ساعتي بعد. اما هميشه، تنها چيزي که شنيده مي‌شود اين است: "روزست!"

3.
هيچ‌وقت نفهميدم بر آدم و حوا واقعا چه گذشت. نمي‌دانم ماجرا سيب بود يا گندم، تکه‌اي جداگانه از گل بود يا بخشي از دنده‌ي آدم و حتي نفهميدم دليل رانده‌شدن‌شان را – گناه‌کار بودند يا قرار بود بروند و تنها بهانه‌اي لازم بود. تازه اين‌که چيزي نيست، من حتي نمي‌دانم چرا مي‌بايست در اين‌جا باشيم. آيا لازم است آزمايش شويم (و چه سخت است فهميدن اين‌که داريم آزمايش مي‌شويم با اين‌که گفتن‌اش از ساده‌ترين‌هاست) يا اين‌که اين بخشي‌ست از دوره‌ي کلي‌اي که به "زندگي" از آن ياد مي‌کنيم – جدا از همه‌ي ابهام‌اي که دارد- و قرارست بعدا هم ادامه پيدا کند، مثلا فراي دنياي مادي (تعجب‌آور نيست؟).
(خودمانيم، خيلي وقت‌ها ترجيح مي‌دهم جور ديگري همه‌ي اين‌ها را ببينم. بيش‌تر شبيه به يک حادثه‌ي نه مهم و نه با پيشينه‌ي اسطوره‌اي‌ي اين‌چنيني.)

4.
بيان شدن و بيان کردن: مدت زيادي نيست که به اين موضوع اين‌قدر توجه نشان مي‌دهم - شايد دو سال. انسان‌ها چگونه خود را بيان مي‌کنند؟ گاهي صحبت مي‌کنند، گاهي مي‌نويسند، گاهي آواز مي‌خوانند و يا نقاشي مي‌کشند و حتي مي‌رقصند و ... نه! اين‌گونه: صحبت کردن، نوشتن، آواز خواندن، نقاشي کشيدن، رقصيدن، دويدن، فرياد کشيدن، بوسيدن، در آغوش کشيدن، اخم کردن، خنديدن، گريه کردن، پرواز کردن، خودکشي کردن، جنگيدن، ترسيدن، فرار کردن و عاشقانه نگاه کردن،‌ همه و همه ابزارهايي‌ست که انسان براي بيان آن‌چه در ذهن‌اش مي‌گذرد استفاده مي‌کند. ذهن انسان، بسيار گسترده، بسيار متنوع و بسيار عجيب است. بيان کردن،‌ بازنمايي‌ايست تا حد ممکن قابل فهم براي ديگران از آن‌چه در ذهن مي‌گذرد.

5.
نوشتن: خیلی وقت نيست که مي‌نويسم. جدا از هر از گاهي نوشتن‌هاي دوران دبستان و راهنمايي و دبيرستان، شروع نوشتن مداوم‌ام بنا به روايتي از سال سوم دبيرستان و بنا به روايتي ديگر از اولين بهار دوران دانش‌جويي‌ام شروع شد. با اين حساب نسبت به خيلي‌ها مدت زيادي نيست که مي‌نويسم (مثلا خيلي‌ها –و بنا به تصور من، بيش‌ترً دخترها- از دبيرستان يا حتي قبل‌ترش در دفتري، خاطرات مي‌نويسند) و البته به نسبت خيلي‌هاي ديگر –که اصلا نمي‌نويسند- مدت مديدي‌ست که مي‌نويسم. روايت اول، بر مي‌گردد به دوران مهم و تاثيرگذار شبکه‌ي "ماورا" که نوشتن در آن به عنواني ابزاري به جاي کلام استفاده مي‌شد و شايد بتوان گفت اوج‌آش با روزنامه‌ي الکترونيکي‌ي آفتاب بود. روايت دوم –و خود اين روايت را دوست‌تر دارم- برمي‌گردد به اولين بهار دوران دانش‌جويي‌ام و شروع به نوشتن دفتر خاطرات‌ام که البته به زودي تبديل شد به دفتر يادداشت‌ها و داستان‌ها و ديگر قضايا. از آن زمان تا به حال، تقريبا به طور مداوم مي‌نويسم و اکنون نسبت به نوشتن –به عنواني امري مجرد- نمي‌گويم نظري خاص، اما حس‌اي خاص دارم: آن را مقدس مي‌دانم.
اين وبلاگ –ضدخاطرات يا هر اسم ديگري که دارد- تنها يک تجربه بود: يک تجربه‌ي نوشتاري. مي‌خواستم ببينم با اين رسانه‌ي جديد و با اين مخاطبان جديد‌تر چه کار مي‌توانم بکنم. ضدخاطرات نه شروع نوشتن روزانه‌ي من بود و نه پايان‌اش خواهد بود. ضدخاطرات، نه خاطره است و نه ضد خاطره. اگر به ياد داشته باشيد، در آن روزها و هفته‌هاي اول هر از چند گاهي سعي مي‌کردم تاملات‌ام را درباره‌ي فرم مناسب براي "ضد" خاطره بودن بنويسم. مثلا يادم مي‌آيد که به صراحت گفته بودم که "بيان کردن آن‌چه انجام نداده‌ام، منطقا معادل بيان کردن آن چيزهايي‌ست که انجام داده‌ام و در نتيجه، بيان کردن ضد آن‌چه تجربه کرده‌ام، به شرط دانستن آن‌چه تجربه‌کردني‌ست، معادل بيان تجربيات‌ام است: خاطرات". وانگهي ضدخاطرات در نهايت فرم خودش را پيدا کرد: بي‌فرمي‌ي آگاهانه! من در ضدخاطرات خاطره مي‌نوشتم، بيش‌تر از آن انديشه‌هاي‌ام را بيان مي‌کردم و صد البته پر کرده بودم‌اش از عکس‌هايي از ذهن‌ام –که نه حرکت قبلي‌ي بازي‌گران‌اش را ديده‌اي و نه حرکات بعدي‌شان را- و معمولا همه‌ي اين‌ها را نه در فرم صريح و متداول‌اش مي‌نوشتم.
نکته‌ي مهم ديگري که لازم است درباره‌ي اين وبلاگ بگويم اين است که تغييرات شخصيتي و رفتاري‌ي من به وضوح در آن ديده مي‌شود. دوره‌ي اول ضدخاطرات (دي‌ماه 1380 تا تيرماه 1381) تا حد قابل توجهي با دوره‌ي بعدي‌اش (آبان 1381 تا امرداد 1382) فرق دارد. دليل‌اش واضح است: هم من تغيير کرده بودم و هم هدف‌هاي‌ام تغيير کرده بودند، پس نوع نگارش‌ام نيز عوض شد.

6.
يکي بود،
هيچي نبود،
هيچکي نبود،
هيچکي!

7.
خودت را نگاه کن! تو کيستي؟! در اين دنيا چه مي‌کني؟ اجازه بده صريح‌تر بپرسم: تو در اين دنيا چه غلطي مي‌کني؟! مي‌داني براي چه زنده‌اي؟ طبيعت را نگاه. نمي‌ترسي؟ طبيعت را دوباره نگاه کن. حال دست‌هاي‌ات را بنگر. اگر نقشه‌ي جغرافيايي داري، حتما نگاهي به آن بينداز. تو کجايي؟ برو بالاتر. نقشه‌اي از منظومه‌ي خورشيدي داري؟ آن را ديده‌اي؟ کهکشان‌ات را مي‌شناسي؟ اگر شانس داشته باشي، شب‌ها مي‌تواني ردي از آن را ببيني: راه‌شيري نام دارد. تو کجايي؟ تو کجايي؟ تنهايي؟ چه؟ صداي‌ات را نمي‌شنوم، بلندتر بگو، بلندتر. تو تنهايي؟

8.
تنهايي: تنهايي غير از تنها بودن است. لازم نيست آدم‌ها دورت نباشند تا تنها باشي. و هم‌چنين لازم نيست آدم‌ها دورت باشند تا تنها نباشي. تنهايي خوب است؟ تنهايي يک اقيانوس است به عمق همه‌ي آن‌چه مي‌تواني از دنياي اطراف‌ات درک کني. تنهايي در ذهن توست. معمولا خيلي وقت‌ها در سطح اقيانوس هستي و چند صد متر آن‌طرف‌تر ساحل‌اي قرار گرفته است با فانوس دريايي‌اي (هميشه دوست داشته‌ام يک شبانه روز در فانوس دريايي‌اي سر کنم، از آن قديمي‌هاي‌اش) که هر وقت بخواهي با دست و پا زدني ‌بتواني به ساحل برسي و خودت را در ميان جمعيت ساحل غرق کني. آن‌ها ديده‌اند که تو در دريا شنا کرده‌اي و به سوي‌شان آمده‌اي – با آغوش باز از تو استقبال مي‌کنند. حتي اگر اين‌گونه هم نباشد، به هر حال يکي در فانوس پيدا مي‌شود که چيزکي با هم بخوريد. اين تنهايي‌ست، اما خودخواسته و لذت‌بخش: هر وقت بخواهي داري‌اش (و مثلا اگر مانند من باشي، آن وسط بدون مزاحمت کتاب مي‌خواني) و هر وقت نخواهي‌اش، با اندکي تقلا به کنارش مي‌زني (به يکي تلفن مي‌کني).
اما گاهي اقيانوس توفاني و مه گرفته‌ است و تو کيلومترها از هر ساحل‌اي دوري. فانوس ديده نمي‌شود، نمي‌داني به کدام سو بايد شناکني، کما اين‌که موج‌ها اجازه‌ي هر گونه اراده‌اي را سلب کرده‌اند. اين تنهايي‌، گريزناپذيرست و کشنده. اين تنهايي مطلوب نيست زيرا اختيارت را از تو گرفته است. هرگاه اقيانوس آرام شد و اگر تو جان سالم به در برده باشي، خودت را نزديک ساحل‌اي جديد مي‌يابي و دوباره مي‌تواني شنا کني و به ميان آدم‌ها برگردي. آدم‌ها، همان قبلي‌ها نيستند، اما، آدم‌اند و تو باز در ميان آدم‌ها هستي. آدم! آدم! راست‌اش را بگويم، اين‌بار که به ساحل رفتي حس جديدي داري. دقيقا نمي‌داني چيست. ولي اين آدم‌ها از نظرت فرقي کرده‌اند. چيزي درون‌ات، تو را محتاط مي‌کند از زياد نزديک شدن به‌شان. مي‌داني اگر دوباره در توفان گيرکني، باز خودت هستي و تنهايي‌ي خودت و هيچ کدام‌شان حتي يادشان نمي‌آيد که تو در دريا بوده‌اي. آن‌ها فقط مي‌بينند که تو از دريا به ميان‌شان مي‌آيي و همه‌شان گمان مي‌برند –هميشه- که تو براي آب‌تني‌اي رفته بودي. اين حس، اسم‌اش نفرت است گرچه تو اين را هنوز نمي‌داني.
اما، اين همه‌ي تنهايي ممکن نيست. تنهايي‌ي ديگر را اقيانوس به تو با تمام قدرت‌اش تحميل مي‌کند: او تو را با تمام وجود مي‌بلعد. تو در زير يک دنيا حجم آب قرار گرفته‌اي، به عمق‌اي نزول کرده‌اي که تا به حال آفتاب بر آن‌جا نتابيده است و تو در تاريکي‌ي مطلق قرار گرفته‌اي و نه چيزي را مي‌فهمي و نه چيزي را درک مي‌کني و نه مي‌تواني از آن فرار کني: تو در حضيض زندگي هستي.


9.
از "بيان" نوشتم،‌ حال لازم است از "درک" نيز بنويسم. ادراک انسان و شناخت دنياي اطراف‌اش يکي از ديگر موضوعاتي‌ست که به شدت به آن علاقه دارم. اتفاقا درباره‌اش در اين سايت نوشته‌ام که شايد خوانده باشيد. زياد وارد قضيه نمي‌شوم (که مفصل‌ترش در نوشته‌هاي پيشين هست)، تنها لازم است که بگويم چيزي که گفتم نه کامل بود و نه کاملا صحيح. نظرات‌ام امروزه تغيير کرده است: بعضي از قبلي‌ها را نقض مي‌کنم و مهم‌تر اين‌که ديد جامع‌تر و به‌تري نسبت به آن‌ها دارم. نوشتن درباره اين جديدي‌ها بماند براي فرصتي ديگر.
وقتي چيزي در محيط قرار گرفت –چه ساخت انسان باشد (که به آن ساخت، به آن فرآيند نشانه‌سازي، بيان کردن مي‌گويم) و چه جزئي از بقيه‌ي طبيعت- لازم است توسط گيرنده‌اي [انساني] درک شود. درباره‌ي فرآيند درک قبلا نوشته‌ام (گمان‌‌ام در آن "درباره‌ي شناختي که از "دروغ" گفته بودم). خلاصه‌اش اين‌که بخشي از نشانه‌هايي که در محيط قرار گرفته است توسط گيرنده جذب مي‌شوند و توسط بازنمايي معنايي آن نشانه در گيرنده، بازمعنا مي‌شود. شيوه‌هاي بيان رايج، شيوه‌هايي هستند که در آن‌ها اين فرآيند معناسازي-نشانه‌سازي-بازمعنايي سالم‌تر و بي‌خطاتر انجام مي‌شود. زبان روزمره يکي از آن‌هاست. وقتي مي‌گويم "يک ليوان آب برام بيار"، اکثر آدم‌ها با توجه به موقعيت (متن) مي‌فهمند که بايد بروند و از قفسه‌اي ليواني پيدا کنند (نوع‌اش خيلي مهم نيست) و آن را آب کنند و براي‌ام بياورند و مثلا به اشتباه آن را به تقاضاي يک ليوان مخصوص آب (و نه مثلا مخصوص چاي) تفسير نمي‌کنند. هر کدام از شيوه‌هاي بيان، ميزان خطاي خاص خودشان را دارند که البته وابسته به نوع پيامي‌ست که منتقل مي‌کنند و البته به گيرنده. مثلا من علايم چهره را به خوبي درک مي‌کنم (و مي‌فهمم که طرف خسته شده، ناراحت است، غم‌گين است يا ...) اما درک درستي از يک نقاشي‌ي کوبيسم ندارم. مطمئن نيستم، اما به نظرم زبان يکي از قوي‌ترين اين ابزارهاست و با اين‌حال بسيار پرخطاست. وقتي لازم است حرف‌اي را به طور دقيق بزني، معمولا در طي اين فرآيند، بسياري از معاني گم مي‌شوند و مهم‌تر اين‌که خيلي وقت‌ها معنايي که در ذهن متبادر مي‌شود بسيار متفاوت است. اين اصلا شوخي نيست و ممکن است خيلي راحت باعث پيامدهاي دهشت‌باري شود. از اين بسيار رنج برده‌ام.

10.
دروغ‌گويي و صداقت: چالش بزرگي‌ست براي‌ام. تجربه نشان داده است که صداقت و روراست بودن آن‌قدرها هم مفيد نيست. با اين‌حال در تمام اين مدت سعي کرده‌ام با تمام انرژي‌اي که داشته‌ام آن‌چه را در ذهن‌ام مي‌گشت دقيق بيان کنم و البته از همين موضوع آن‌قدر عذاب ديده‌ام که وصف‌ناپذيرست. به موضوع قبلي برگردم. ما کتاب‌ها را درست نمي‌خوانيم. کلمات را به قتل مي‌رسانيم و از روي‌شان مي‌گذريم. بدبختانه ملت کتاب‌خواني نيستيم،‌ اما، همين کم کتاب‌خواني‌مان نيز بي‌دقت است (البته نمي‌گويم اين ويژگي ايراني‌هاست و ايراني‌ها کلا اخ‌اند و پخ‌اند - اصلا انگار آدم‌ها با دقت نمي‌خوانند) و تنها بخش کوچکي از انديشه‌اي را که نويسنده در نظر داشته است مي‌گيريم. چند نفر از ما پس از خواندن "کوري" –يک مثال دم دست و پرخوانده شده- آدم‌هاي عاقل‌تري شده‌ايم و به زندگي‌ي اجتماعي‌مان جور ديگري –گيريم دوستانه‌تر- نگاه کرديم؟ 50 هزار نفر در ايران کوري را خوانده‌اند، اما ... (و تازه اين فقط در سطح کل کتاب است و نه در سطح جملات و کلمات). نه! من نيز از اين خطا مستثنا نيستم، اما، مگر مي‌توان نگفت وقتي مي‌توان ديد؟
موضوع چيست؟ من به شدت از اين‌که آدم‌ها کلمات را درست به کار نمي‌برند و درست درک نمي‌کنند خسته شده‌ام! آدم‌ها از بس دروغ گفته‌اند،‌ از بس نشنيده‌اند، از بس نخواسته‌اند که بشنوند و از بس فکر نکرده‌اند، شده‌اند ماشين‌هاي توليد و دريافت کلماتي که فقط به درد زنده ماندن‌شان مي‌خورد. ما فکر نمي‌کنيم؟ ما نخواسته‌ايم که بشنويم و نشنيده‌ايم و آيا ما –ما انسان‌ها- دروغ گفته‌ايم؟ متاسفم، بله!
مشکل چيست؟ مشکل‌اي نيست. اين طبيعي‌ست. ما انسان‌ها نه براي استدلال آفريده شده‌ايم (اين را قبلا گفته بودم)، نه براي شنيدن و نه براي راست گفتن و نه براي هيچ چيز ديگري. طبيعي‌ست که در هيچ‌کدام‌شان بسيار خوب نباشيم. مي‌دانيد: مي‌خواهم بگويم ما گناه‌کار نيستيم که اين‌گونه‌ايم، اما، ما مي‌توانيم سعي کنيم که کمي جور ديگري باشيم، آخر مقدر نشده است که براي هميشه همين که هستيم باشيم. لااقل به نظر مي‌رسد که ما اراده داريم براي تغيير کردن و چه عالي‌ست که اراده کنيم براي راست‌تر و دقيق‌تر گفتن، به‌تر شنيدن و بيش‌تر فکر کردن – حتي بسيار کم.

11.
ايمان به امري مقدس لازمه‌ي زندگي‌ي‌ انسان‌ست. دور زميني خط کشيدن–حتي با رنگ قرمز- و آن را بالا و بالاتر بردن و اجازه‌ي بالا ماندن به آن دادن براي گم نشدن در کوير زندگي واجب است. بدون آن، کوير بسيار مسطح و هم‌‌سان خواهد بود و تو نمي‌داني که آيا پيوسته ناآگاه به دور خودت مي‌چرخي يا واقعا به جلو مي‌روي. قصد ندارم درباره‌ي عقايد مذهبي‌ي خودم چيزي بگويم. اما چيزي که در اين مدت ديده‌ايد، نگاه تقدس‌زداي من نسبت به جهان بوده است: جهاني که تا حد ممکن دور از دست خدايان است و نه با اراده‌اي بيروني که با کنش‌هاي دروني‌ي تک تک اجزاي آن به پيش مي‌رود. اشتباه کرده‌ بودم؟ نمي‌دانم و شايد هم هيچ‌وقت نتوانم بفهمم. اما اين را مي‌دانم که اين ديدگاه به بن‌بست‌هاي بدي برخورد مي‌کند. بن‌بست‌هايي که به جاي اين‌که واقعا بسته باشند، از همه سو بازند و تو نمي‌داني به کدامين طرف بايد بروي: همه جا مثل هم است. و با انتخاب هر قدم به هر سوي ممکن به پديده‌ي غريبي برمي‌خوري: تاريکي!
آدم،‌ نوح، موسي، عيسي و محمد: مي‌گويند که آن‌ها با ماورا ارتباط داشته‌اند، فرشته‌اي مي‌آمده و فرشته‌اي مي‌رفته و نه تنها معصوم بوده‌اند که خطايي نيز نمي‌کردند. همه‌ي اين‌ها براي‌ام عجيب است. ديگر چيزي درباره‌شان نمي‌گويم ...
مشکل اين است: ما اصول اوليه‌ي لازم بر جهان را نداريم. خيلي چيزها مي‌توانند اين اصول اوليه باشند و کماکان اين جهاني که مي‌بينيم در ظاهر همين‌اي باشد که هست، ولي جهان‌هايي بس متفاوت نيز داشته باشيم که مشاهده‌پذير نباشند. اين مشکلي نيست تا وقتي که بدانيم رفتار ما در اين جهان منوط به چگونگي‌ي آن جهان‌هاي ديگرست.
به نظرم انسان‌ها بايد به چيزي ايمان داشته باشند: لازم نيست حتما امري قدسي باشد يا نيرويي ماورايي. مي‌تواند ايمان به خدا باشد، مي‌تواند ايمان به انسانيت باشد، و يا ايمان به فرديت، يا به علم،‌ و يا حتي به درختي در جنگل‌هاي ماداگاسکار. مهم اين است که مقياسي داشته باشيم و خود را نسبت به آن بسنجيم. و نبايد فراموش کنيم که قبل از اين‌که آن مقياس را براي خود برگزينيم،‌ لازم است که چيزي داشته باشيم که آن مقياس را به طور کامل معرفي کند: کتاب‌اي، عالم‌اي، چيزي ... .

12.
براي مدتي در ضدخاطرات بدين صورت نخواهم نوشت: شايد يک هفته، شايد يک ماه و شايد هم بيش‌تر. من ناپيدا نخواهم شد، تنها نوع نوشتاري که از من مشاهده خواهيد کرد فرق مي‌کند. مدتي ديگر اين‌گونه نمي‌نويسم، بلکه نوشته‌هايي بلند –چون "درباره‌ي شناخت"ها- و يا داستان‌هايي از من خواهيد ديد و آن هم نه در وبلاگ که در بخش‌هاي ديگر سايت. نوشتن آن‌ها طبيعتا بيش‌تر زمان مي‌برد، پس به روز شدن سايت دير به دير خواهد بود.
اين توقف در نوشتن لازم است. اکنون به نقطه‌اي رسيده‌ام که تعداد دلايلي که براي اين‌گونه ننوشتن دور و اطراف ذهن خودم مي‌يابم بيش از دلايل موافق نوشتن است. شايد مهم‌ترين دليل تعطيلي‌ي ضدخاطرات،‌ خود او باشد. هر آن‌چه در آن نوشته مي‌شد (شک‌ها، پرسش‌ها، اعتراض‌ها، فريادها و سکوت‌ها) اعتراضي بود بر آن‌چه نبايد باشد: اعتراضي عليه ناداني‌ي من، جهالت ديگران و نامعلومي‌ي دنيا. اين اعتراض، طاقت‌فرساست، خسته مي‌کند و در نهايت سکون و سکوت (بخوانيد مرگ) را لازم مي‌دارد تا پس از چندي دوباره به صورتي ديگر و با بينش‌اي ديگر بازآغاز شود. اين همان چرخه‌ي مبارزه، مرگ و رويش دوباره‌ست که بستر تکامل معنايي‌ي جهان است.
من در اين مدت آن‌قدر تغيير کرده‌ام که لازم است اندکي تامل کنم و ببينم در کجا ايستاده‌ام. بايد فضاهاي خالي‌ي ذهن‌ام را پر کنم و ببينم آيا به درک به‌تري از جهان نايل مي‌شوم يا نه. مي‌بايست اندکي صبر کنم تا ضدخاطرات‌خواني براي شما از حالت عادت بيفتند و شما آن را بخوانيد آن‌طور که دوست دارم وگرنه خواندن‌اش مي‌شود درست مثل کتاب خواندن‌هاي‌مان -شايد هم بدتر- که بديهي‌ست خوش‌آيندم نيست. در نهايت بايد اعتراف کنم که وبلاگ‌نويسي در اين اواخر هيجان‌اش را براي‌ام از دست داده بود.
نمي‌خواستم براي تعطيلي‌ي اين وبلاگ مرثيه بخوانم – لزومي نداشت. اگر اين نوشته اين همه بلند شد، شايد دليل اصلي‌اش اين بوده است که مي‌خواستم فشرده ولي شفاف خيلي حرف‌ها را بزنم زيرا تا مدتي ديگر اين‌گونه نخواهم نوشت.

13.
دوستان خوبي در اين مدت پيدا کرده‌ام و دوستان و آشنايان قديمي نيز رابطه‌شان با من –آن منِ ذهني- عميق‌تر شده است. لازم نيست ازتان اسمي ببرم که يا خودتان مي‌دانيد و يا نمي‌دانيد (و تاثير وبلاگ براي‌تان به صورت ناخودآگاه بوده است) که در هر صورت فرقي ندارد. کماکان ارتباطم را با کساني که از طريق اين وبلاگ آشنا شده‌ام ادامه خواهم داد – به همان صورت قبلي يا شايد هم مستحکم‌تر: از اين لحاظ شرايط فرق نخواهد کرد.
اين وبلاگ در کل باعث خوش‌نودي بوده است – حداقل براي من. البته چندباري هم باعث ناراحتي شد و برخوردهايي را پيش آورد که چندان علاقه‌اي به آن‌ها نداشته‌ام. به هر حال نوع نوشته‌هاي اين‌جا اندکي تند و تيزست –گرچه خيلي آرام‌تر به نظر مي‌رسد از وبلاگ‌هايي که هميشه از سياست، جامعه يا ... مي‌نويسند به همان دليل تقريبا ساده‌ي‌ قوي‌تر بودن حس‌گرهاي انساني نسبت به آن موضوعات- و مي‌شد انتظار چنان ناراحتي‌هايي را داشت (با اين‌که با وجود همه‌ي آن انتظارها و پيش‌بيني‌ها،‌ هم‌چنان از ناراحت کردن ديگران رنج مي‌برم). وانگهي اکثر آن مسايل اکنون حل يا فراموش شده‌اند. فقط مي‌خواستم بگويم که هيچ وقت قصد رنجاندن و اذيت کردن کسي را نداشته‌ام. اگر کسي ناراحت شده است، ممنون خواهم شد که مرا ببخشايد. در هر صورت ويژگي‌هاي اخلاقي‌ي خاصي دارم که مي‌دانم هميشه قابل تحمل نيست. شايد اين مدت باعث شود که بعضي از آن‌ها تغييري کنند.


14.
يکي بود،
يکي نبود،
غير از خداي مهربون،
هيچکي نبود.
□ نوشته شده در ساعت 5:56 PM توسط SoloGen

● گاهي هم مي‌خواهي بيايي و فرياد بکشي،‌ اما جلوي خودت را مي‌گيري چون مي‌بيني آن وقت تمام زندگي‌ات شده است فرياد. انگار دارم وارد اين دوره از زندگي مي‌شوم: سکوت در شرايط فرياد!
□ نوشته شده در ساعت 5:39 PM توسط SoloGen

● گاهي حجم حرف‌هايي که مي‌خواي بزني آن‌قدر زياد مي‌شود که از حرف‌زدن بازمي‌ايستي. دو ابزار براي سعي در بيان‌شان در آن شرايط وجود دارد: فلسفه و ادبيات. روي‌کرد فلسفي، روي‌کرد پيچيده‌ايست چون تو مي‌بايست با تمام دقت ممکن حرف‌هاي‌ات را بيان کني و اين دقت رنج‌آورست. روي‌کرد ادبي نيز به همان صورت دردناک‌ست چون لازم‌ست روح خودت را براي زيبايي گفتارت در آن بدمي. اين دو شيوه در خيلي چيزها متفاوت است اما يک ويژگي‌ي مشترک دارد: دردناکي‌شان!
□ نوشته شده در ساعت 5:37 PM توسط SoloGen

● اوه! من به شدت حسودي‌ام مي‌شه به رياضي‌دان‌ها ...
حيف که اونا زياد نمي‌فهمن دارن چي کار مي‌کنن،
و خوب،‌
ما هم زياد نمي‌فهميم اون‌ها دارن چي کار مي‌کنن.
من از حسودي دارم مي‌ترکم!
□ نوشته شده در ساعت 10:57 PM توسط SoloGen

● طاعون!
کلاه‌هاي‌تان را برداريد و تعظيم کنيد!


□ نوشته شده در ساعت 11:30 AM توسط SoloGen

● ... و بلندتر!
□ نوشته شده در ساعت 12:10 PM توسط SoloGen

● برنده‌ي محکمه‌ي انسان‌ها، اويي‌ست که اول فرياد اعتراض برآورد.
□ نوشته شده در ساعت 12:09 PM توسط SoloGen

● کلي نوشته بود و با تمام وجود -يا حداقل اين‌طور به نظر مي‌رسيد- اعتراض کرده بود به يک وضعيتي، آن‌گاه در کامنت‌اش نوشته بودند "متن زيبايي بود. دستت درد نکند". زيبا؟ مساله زيبايي‌ست؟!
□ نوشته شده در ساعت 11:18 PM توسط SoloGen

● کافي‌ست يک بار قتل کني تا پيامبر نباشي (نوشته‌ي قبلي را بخوان).
□ نوشته شده در ساعت 11:05 PM توسط SoloGen

● من از فرآيندهاي ANDي خوش‌ام نمي‌آيد: نه يادگيري‌ي آن‌ها ساده است (دوشنبه يک تز فوق‌ليسانس در اين‌باره خواهيم داشت)، نه يافتن تکاملي‌ي آن‌ها ساده است (يک مشکل شناخته شده در combinatorial problemsهايي که با GA حل مي‌شوند) و زندگي‌اي که اين‌گونه دچار فروپاشي شود قابل تحمل است. کافي‌ست يک اشتباه بکني -يک جز را به اشتباه انتخاب کني- تا خود را در حضيض ببيني. آيا اين‌ها اجتناب‌ناپذيرند؟ دوست داشتم نبودند، اما انگار هستند - تجربه‌اش کرده‌ام.
□ نوشته شده در ساعت 11:04 PM توسط SoloGen

● داشت مي‌مرد و بي‌وقفه حرف مي‌زد.
□ نوشته شده در ساعت 10:58 PM توسط SoloGen

● ... سرش را پايين انداخته بود و درست مثل ناپلئون دست‌هاي‌‌اش را پشت‌اش گره زده و متفکرانه در طول راه‌رو قدم مي‌زد. در که باز شد، گل از روي‌اش شکفت و به آن سو دويد. [اين داسنان است، اين مظهر غيبت است، و اين تاريخ است.]
□ نوشته شده در ساعت 10:58 PM توسط SoloGen

● هيچ چيزي را بيش از حدي نمي‌توان فهميد،
هيچ چيزي را کم‌تر از حدي نمي‌توان نفهميد،
هيچ حرفي بيش از حدي درست نيست،
هيچ حرفي کم‌تر از حدي غلط نيست،
هيچ چيزي، هميشه صادق نيست.
□ نوشته شده در ساعت 10:55 PM توسط SoloGen

● دوران home alone بودن من تموم شد! ديگه نمي‌خوام تنها باشم، هيچ‌وقت! خيلي بد بود، خيلي!
□ نوشته شده در ساعت 8:43 PM توسط SoloGen

● در آغاز خداوند بهشت و زمين را آفريد. و زمين خالي و تهي بود. ... و خداوند گفت: نور باشد، و نور بود.
... و روز!
-خداوند، آفرينش: روز اول، انجيل چاپ اول،‌ گوتنبرگ.
□ نوشته شده در ساعت 8:40 PM توسط SoloGen

● مبارک باشه مهندس رامينيا!
□ نوشته شده در ساعت 6:31 PM توسط SoloGen

● يک، دو، سه، صفر!
□ نوشته شده در ساعت 6:20 PM توسط SoloGen

● کشور عادل‌ها!
نه، اين ديگه اسم کتاب نيست!! من خيلي عصبانيم! اگر اشتباه رخ نداده باشه و خبري که شنيدم درست باشه، حسابي همه چيز رو به هم مي‌ريزم!! ديگه بسه!
□ نوشته شده در ساعت 5:42 PM توسط SoloGen

● سوء تفاهم
□ نوشته شده در ساعت 3:43 PM توسط SoloGen

● پينک فلويد، شک به همه چيز، نگراني،‌ ترس،‌ اندوه، اميد،‌ پوچي، پوچي، پوچي ...
همين‌ام که هستم، همين‌ام که هستم،‌ چه دل‌تان بخواهد و چه نخواهد. خوش‌تان نمي‌آيد،‌ کاري ندارد که، بعد از حيراني‌تان مي‌توانيد بگذاريد برويد هر جايي که مي‌خواهيد - درست مثل بقيه.
□ نوشته شده در ساعت 11:11 AM توسط SoloGen

● بيگانه
□ نوشته شده در ساعت 6:58 PM توسط SoloGen

● متشکرم: خيلي خوش گذشت! تجربه‌ي جالبي بود. (و البته از همه‌ي کساني که تلاش کردند براي ... !)‌
□ نوشته شده در ساعت 8:07 AM توسط SoloGen

● [پارسال، همين امروز] امروز ناگهان حس کردم هویت من با اطراف‌ام بیگانه است. هویت اجتماع‌ام،‌ آن‌قدر با من متفاوت است که نمی‌توانم بگویم من ادامه آن‌ها هستم. آیین‌ها و مراسمی که برای ایشان معنا دارد، رفتارهایی که از آن‌ها سر می‌زند و تفکرات‌شان کاملا با چیزی که در خود مشاهده می‌کنم فرق دارد. من مدرن‌تر از آن‌ها هستم - بسیار مدرن‌تر. اما این به مفهوم غرب‌زده بودن‌ام نیست. بعید می‌دانم در غرب –این کلمه کلی و نه چندان پرمفهوم- هم با اجتماع‌ام به طور کامل بتوانم هم‌راهی کنم. من با آن‌ها هم تفاوت دارم. ترکیبی از شرق و غرب، شاید چیزی باشد که مرا ساخته است. معجونی، التقاطی، دیالکتیکی یا شاید چیزی شبیه به همین‌ها.
□ نوشته شده در ساعت 8:06 AM توسط SoloGen

● جمله‌اش از ابتداي پاراگراف تا انتهاي‌اش کش مي‌يافت و معناي‌اش به صفر ميل مي‌کرد.
□ نوشته شده در ساعت 10:52 AM توسط SoloGen

● ببين! خيلي ساده بگويم: اگر احوال‌ات را مي‌پرسم، لابد براي‌ام مهم است که خوبي يا نه. اما اگر بعد از بيست بار تکرار چنين چيزي، وقتي ببينم تو به طور متقابل احوال‌ام را جويا نمي‌شوي، آن‌گاه اندکي حق دارم که شک کنم که آيا براي‌ات مهم هستم يا نه و ناراحت بشوم. به هر حال مي‌داني، من عيسي نيستم که بيش از حد خوب باشم ...

□ نوشته شده در ساعت 11:30 PM توسط SoloGen

● آيا سيمون دو بووار و ژان پل سارتر آدم‌هاي خوش‌بختي بوده‌اند؟ حالا نه اين‌قدر کلي، اما آيا از ارتباط دو نفره‌شان خوش‌نود بودند؟ هميشه اين براي‌ام سوال بوده است. عمو ويل دورانت که مي‌گويد "نه" - البته فقط در مورد سيمون مي‌گويد. من نمي‌دانم، گرچه گمان‌ام پاسخ من نيز به "نه" بيش‌تر نزديک باشد.خب،‌ يک زماني من هم اشتباه مي‌کردم (لازم به گفتن نيست، اما من هنوز هم اشتباه مي‌کنم.)
□ نوشته شده در ساعت 2:24 PM توسط SoloGen

● اين تغييرات موقت است!
(البته حرف بي‌هوده‌اي بود. با يک بحث کلامي‌ي بي‌هوده‌تر مي‌توان نشان داد که تغييرات اصولا موقت‌اند. دليل‌اش هم به لزوم حدپذيري‌ي براي تعريف مشتق برمي‌گردد.)
□ نوشته شده در ساعت 2:21 PM توسط SoloGen

● کسي هست که بداند چگونه مي‌شود افسانه سيزيف آلبر کامو را در تهران پيدا کرد؟ اصلا ترجمه شده؟ کي ترجمه‌اش کرده؟ بگوييد!
□ نوشته شده در ساعت 9:15 AM توسط SoloGen

● دل‌ام مي‌خواد به‌اش بگم که هي داري به اشتباه به‌ام مي‌گي پروفسور ولي مي‌ترسم خوش‌حال نشه.
□ نوشته شده در ساعت 2:16 PM توسط SoloGen

● نه اين‌که آدم‌ها نفهمند اين‌ها با هم فرق دارند، اما حداقل اين‌که يا از زبان‌هاي مرتبه‌ي دوم استفاده نمي‌کنند يا اگر هم بکنند به اشتباه مي‌کنند. مثلا همين موضوع انواع مختلف عدم قطعيت (احتمالي، امکاني و ...) چيزي نيست که درست به کار برده شود. جالب‌تر اين‌که در استفاده از خود يکي از اين‌ها -به تنهايي و در کاربردي مرتبه اول هم اشتباه مي‌شود و به نظرم خيلي وقت‌ها اين اشتباه در کاربرد "احتمال" است. اممم ... گرچه حق هم دارند، کلا احتمال مساله‌ي مشکل‌داري‌ست.
□ نوشته شده در ساعت 10:11 AM توسط SoloGen

● دانسته‌هاي مرتبه‌ي اول،
دانسته‌هاي مرتبه‌ي دوم،
و ... !
ندانسته‌هاي مرتبه‌ي اول،
ندانسته‌هاي مرتبه‌ي دوم،
و ... !

يا شايد هم:
ندانسته‌هاي مرتبه‌ي اول احتمالي،
ندانسته‌هاي مرتبه‌ي اول امکاني،
ندانسته‌هاي مرتبه‌ي اول (باورپذيري-امکان‌پذيري)،
ندانسته‌هاي مرتبه‌ي دوم احتمالي،
ندانس...
□ نوشته شده در ساعت 9:56 AM توسط SoloGen

● بين "نمي‌دانم که ..." و "نمي‌دانم که نمي‌دانم که ..." فرق اساسي وجود دارد. يا به عبارت ديگر بين "به احتمال p1،‌ مجموعه‌ي X داراي خاصيت A است" با "به احتمال p2، احتمال اين‌که مجموعه‌ي X داراي خاصيت A باشد درست است" و ... فرقي هست و اين بسيار اساسي‌ست! در ضمن، اين بسيار مهم است و جديدا به نظر مي‌رسد دارد خوش‌ام مي‌آيد که بيش‌تر روي‌اش کار کنم. موضوع وقتي هيجان‌انگيز مي‌شود که بداني "احتمال" تنها تعبير ممکن‌اي که از "نمي‌دانم" مي‌تواني داشته باشي نيست. مشکل مفهومي وجود دارد و من عاشق اين جور مشکلات‌ام!
□ نوشته شده در ساعت 12:15 AM توسط SoloGen

● صورتي: آخرش به شدت به شعورم برخورد! فيلم‌نامه‌نويس اگر نمي‌تواند يک مساله‌ي بغرنج را حل کند، به‌ترست سعي کند پايان فيلم‌اش را جوري انتخاب کند که لازم نباشد در آن مساله‌اي حل شود! پايان فيلم به شدت به نظرم ماست‌مالي شده بود و لطف نسبي‌ي بقيه‌ي قسمت‌هاي فيلم را از بين برد. گرچه فيلمي که تو نيم ساعت دير بروي و بعد از ده دقيقه همه چيز دست‌ات بيايد،‌ خيلي جدي نمي‌تواند باشد.
□ نوشته شده در ساعت 12:11 AM توسط SoloGen

● کسي به من خبر نداد!
هميشه با اين مشکل داشته‌ام: دوست دارم اگر قرارست کسي به‌ام خبري بدهد، واقعا "خبر" بدهد نه اين‌که فکر کند خبر داده است در حالي که خبري داده نشده يا اين‌که از طريق منابع دست دوم خبر را دريافت کنم. اولين بارست که اين موضوع را در وبلاگ مي‌نويسم، اما اولين بار نيست که چنين چيزي پيش آمده است. در اين شرايط اصولا خوش‌حال نمي‌شوم. چندين بار وقتي به صورت دست دوم خبر قراري به گوش‌ام رسيده است، با وجود ميل‌اي که به حضور در آن‌جا داشته‌ام، به سادگي نرفته‌ام (آهاي! اين گرته‌برداري از انگليسي‌ست). همين يک موضوع باعث مي‌شود که بگويم بخش‌هايي از وجود من به کلاسيسيزم و عرف‌ دوران ملکه‌ي ويکتوريا اعتقاد دارد! (نه! از دست کسي "خيلي" ناراحت نشدم،‌ چون در شرايطي نيستم که از کسي اين‌گونه ناراحت شوم. براي همين هم اين‌جا مي‌نويسم‌اش بدون دل‌خوري قابل ملاحظه‌.)

□ نوشته شده در ساعت 8:14 PM توسط SoloGen

● حالا گيريم پوزيتيويسم چيز خوبي نباشد،
يا شايد هم بايد فراموش‌اش کرد،
اما مگر وقتي خودت را با تيغ به آن چسباندي،
و وقتي گردن خودت را با آن زدي،
مي‌توان از يادش برد؟
□ نوشته شده در ساعت 12:08 AM توسط SoloGen

● برنامه‌ي دي‌شب (و امروز) "مردان انديشه" درباره‌ي پوزيتيويسم منطقي بود. برايان مگي با آلفرد جولز آير (خلاصه‌اي از کتاب معروف زبان، حقيقت و منطق او. فصل اول زندگي‌نامه‌‌اش به قلم بن راجرز(البته نياز به ثبت‌نام در نيويورک تايمز داريد که البته مجاني‌ست) و خلاصه‌اي از نظريات او و پوزيتويست‌ها) –که يکي از اعضاي ثانويه‌ي حلقه‌ي وين بوده است- درباره‌ي پوزيتيويسم منطقي گفتگو مي‌کرد. براي‌ام جالب بود! هم باعث مرور و هم باعث تاييد آن‌چه مي‌دانستم شد. همان‌طور که قبلا گفته بودم من با کليات پوزيتيويسم منطقي موافق‌ام و نظرم نسبت به فلسفه يک چنان چيزي‌ست. گرچه درست همان‌طور که گفته شد، آن‌گونه فلسفه‌ورزي باعث پاک شدن ميدان فلسفه از مهملات شد اما چيز زيادي آن وسط نکاشت. به هر حال کمِ کم اين‌که با استفاده از آن ابزارهاي منطقي مي‌توان از قبل امکان خطا بودن يک نظريه را تخمين زد (يک نظريه‌اي که در استدلال‌هاي‌اش نيز اشتباه دارد بدتر از نظريه‌ايست که معلوم نباشد اصول اوليه‌اش از کجا آمده).
□ نوشته شده در ساعت 4:16 PM توسط SoloGen

● روزبه به دنيا آمد! به همه‌ي عابدان‌اش تبريک مي‌گويم.
□ نوشته شده در ساعت 9:16 AM توسط SoloGen

● 1-کچلي‌ات مبارک دخترم!
2-چرا هميشه بايد به کچل‌کردن تبريک گفت و نه به بلند شدن؟
3-کچل کردن و بلند کردن، هر دو يک فرآيند مويانه حساب مي‌شوند، تفاوت در سرعت است.
4-آيا سرعت فرآيندها در حس ما نسبت به آن‌ها تفاوتي ايجاد مي‌کند؟
5-فرآيندهاي سريع باعث ايجاد حس در ما مي‌شوند در حالي که با ميل سرعت فرآيندها به صفر، آن‌ها را اصلا حس نمي‌کنيم.
6-بعضي از حس‌هاي آدمي باعث ايجاد لذت مي‌شوند.
7-حس مي‌تواند به صورت‌هاي مختلفي نمود داشته باشد: از جنس لامسه باشد، از جنس بينايي باشد يا از جنس يک تفکر.
8-براي ايجاد لذت در زندگي، نياز به تغييرات سريع داريم.
9-حس بدبختي‌ هم البته ناشي از تغييرات سريع است.
10-حالا من اگر از موي بلند خوش‌ام بيايد بايد چه کنم؟
11-من از موي کوتاه هم خوش‌ام مي‌آيد!
□ نوشته شده در ساعت 8:50 PM توسط SoloGen

● به درون غار نمي‌روم،
-از تنهايي‌اش مي‌ترسم
به بيرون آن نمي‌آيم،
-از روشنايي‌ آدم‌ها مي‌هراسم
به در غارم تکيه مي‌دهم
و گاه به خود مي‌نگرم
و گاهي به تو

□ نوشته شده در ساعت 4:26 PM توسط SoloGen

● در اين امضا جمع‌کني عليه سانسور وبلاگ‌هاي فارسي شرکت کنيد. اين کار را بکنيد ...
□ نوشته شده در ساعت 10:12 PM توسط SoloGen

● هر آدم زنده‌اي بايد بدونه Shannon کيه!
□ نوشته شده در ساعت 9:02 PM توسط SoloGen

● ياد سيذارتا مي‌افتم ...
□ نوشته شده در ساعت 10:41 AM توسط SoloGen

● چي کمه؟! يک چيزي بدجوري کمه ... بدجوري ...
□ نوشته شده در ساعت 10:40 AM توسط SoloGen

● ابتدا سخن است، سپس فرياد و آن‌گاه سکوت ...
□ نوشته شده در ساعت 8:45 AM توسط SoloGen

● ياشار! دنيا آمدن‌ات مبارک تو و عمو نسيم‌ات!

□ نوشته شده در ساعت 1:24 PM توسط SoloGen

● برنامه‌ي مردان انديشه‌ي ديروز درباره‌ي ويتگنشتاين بود. برايان مگي با آنتوني کواينتون درباره‌ي دو دوره‌ي فلسفي‌ي متفاوت ويتگنشتاين صحبت مي‌کردند. بخش‌هايي از آن برنامه را اولين بار سال‌ها پيش ديده بودم – اگر اشتباه نکنم درباره‌ي لايب‌نيتز بود يا اسپينوزا. اين برمي‌گردد به حدود 9 الي 13 سال پيش. به هر حال اطلاع از پخش مجدد سري‌ي جديدش را که چهارشنبه شب‌ها(حدود يازده) و پنج‌شنبه عصرها (حدود چهار) از کانال چهارم سيما پخش مي‌شود مرهون پويان‌ام. ويتگنشتاين هر جوري که حساب کنيم، آدم جالبي بوده است. او که شاگرد راسل بوده، رساله منطقي-فلسفي (Tractatus logico-philosophicus) را در حين جنگ جهاني‌ي اول نوشته است و مي‌توان گفت در آن ختم فلسفه را اعلام کرد. پس از آن ويتگنشتاين حدود 10 سال فلسفيدن را کنار مي‌گذارد تا اين‌که در دهه‌ي 30،‌ دوباره شروع مي‌کند به فلسفه پرداختن که نتيجه‌اش کتاب‌هايي چون پژوهش‌هاي فلسفي(Philosophical Investigations)، در باب يقين و درباره‌ي رنگ‌ها بوده است (البته احتمالا کتاب‌هاي ديگري هم باشد که الان به خاطر ندارم. در ضمن گويا هيچ کدام از اين کتاب‌ها در زمان حيات‌اش چاپ نمي‌شوند نه به دليل عدم امکانات که به خاطر وسواس او). اين ويتگنشتاين دوم، آن‌قدر با دوره‌ي اوليه‌ي آن فيلسوف تفاوت دارد که مي‌توان او را دو فيلسوف متفاوت دانست. شايد آوردن اين دو گزاره از رساله جالب باشد:
6-5) محدوديت زبان من، بيان‌گر محدوديت جهان من است.
به هر حال ويتگنشتاين درست مانند همه‌ي هم‌عصران‌اش يک فيلسوف زبان بوده است. گزاره‌ي ديگر، آخرين چيزي‌ست که در رساله آمده است:
7) از آن‌چه نمي‌توانيم درباره‌اش بگوييم،‌ مي‌بايست در سکوت درگذريم.
من تضمين مي‌دهم اين گزاره بسيار وحشتناک است! يعني درست همين‌جاست که ويتگنشتاين ختم فلسفه را اعلام مي‌کند. او همه‌ي گفتني‌ها را در 6 بخش اول رساله مي‌گويد و در بخش 7، کار بقيه‌ي فلسفه را مي‌سازد. براي ديدن عکس‌اي از او،‌ اين‌جا را نگاه کنيد (جالب اين‌جاست که عکس‌هاي ويتگنشتاين کپي‌رايت دارند و به طور مجاز در اينترنت پيدا نمي‌شوند).
□ نوشته شده در ساعت 10:23 AM توسط SoloGen

● 19 تير پارسال که شد،‌ يک اتفاق اساسي براي‌ام افتاد و بعد از چند روز احتضار، اين وبلاگ براي سه ماه و نيم تعطيل شد.

به گمان‌ام می‌شود گفت وارد دوران جدیدی شده‌ام. دورانی که آینده‌اش برای‌ام مبهم است ولی تاریک نیست. متاسفانه این پرش، قربانی هم داشت. قربانی‌اش آدم‌های اطراف‌ام بوده‌اند. و بهتر است بگویم "هستند". در اوج غم و اندوه و استیصال نیستم اما خوشنود هم نیستم. نگران‌ام. می‌ترسم اشتباه عمل کرده باشم. و من خوب می‌دانم که اعمال آدمی برگشت ناپذیرند. این تاسف‌بار است – از بچه‌گی با آن مشکل داشته‌ام. ...

بعد از يک‌سال، خيلي چيزها را بيش‌تر مي‌فهمم. ولي باز ...
□ نوشته شده در ساعت 11:15 PM توسط SoloGen

● مرگ‌ لاله و لادن مرا بسيار ناراحت کرد - نه به اين دليل که تنها انسان‌هايي هستند که مي‌ميرند که به دليل يادآوري‌ي ميرايي‌مان. لاله و لادن جزئي از تراژدي‌ي هميشگي‌ي ما انسان‌هايند.
□ نوشته شده در ساعت 11:47 PM توسط SoloGen